Spotkanie FPPL: Po co nam Szkoła Psychoanalizy?

Zapraszamy wszystkich zainteresowanych 03go lutego (sobota) w godz. 12.00 – 14.00 do udziału w spotkaniu otwartym: „Po co nam Szkoła Psychoanalizy?”, w ramach którego planujemy wystąpienia członków FPPL – w tym osó należących do Szkoły Psychoanalizy EPFCL Francja: Sary Rodowicz-Ślusarczyk i Anny Wojakowskiej-Skiba – oraz dyskusję.

W trakcie tego spotkania wyjdziemy od przybliżenia idei lacanowskiej Szkoły Psychoanalizy i formacji jej psychoanalityków. Swoje wytyczne w tej kwestii Lacan opisał w tzw. tekstach założycielskich, nad którymi od 2015 r. pracuje jeden z karteli FPPL. Te teksty to m.in.: „Akt założycielski” z 21 czerwca 1964 r. (Acte de Fondation); „Propozycja z 9 października 1967 roku dotycząca psychoanalityka Szkoły” (Proposition du 9 octobre 1967 sur le psychanalyste d’Ecole); J. Lacan, „Przemowa do EFP” z 6 grudnia 1967 r. (Discours à l’Ecole Freudienne de Paris). Teksty te po pierwsze odnoszą się do kwestii tego, czym jest psychoanaliza jako doświadczenie, jak się zaczyna i jak się kończy oraz skąd wiedzieć, czy w ogóle dokonała się psychoanaliza, a nie np. psychoterapia. Wobec tych pytań, szczególne miejsce w lacanowskiej koncepcji Szkoły Psychoanalizy zajmuje tzw. procedura passe, która jest dobrowolnym wzięciem udziału w zaświadczeniu o przejściu z pozycji psychoanalizującego się do pozycji psychoanalityka. Warto zaznaczyć, że nie wszyscy psychoanalitycy, koledzy Lacana, zgodzili się z zasadnością wprowadzenia tej procedury, co w swoim czasie doprowadziło do pierwszych rozłamów w jego środowisku. Lacan zaś zaproponował ją jako swój głos w dyskusji o stagnacji formacji psychoanalitycznej. Trzeba przypomnieć, że postulat z początków rozwoju psychoanalizy, a więc jeszcze z czasów S. Freuda był taki, że tym, co prowadzi do zostania psychoanalitykiem jest tzw. „analiza dydaktyczna”, przeciwstawiana analizie „z powodów osobistych”. Lacan w swoich tekstach założycielskich zwrócił uwagę na to, że czym innym jest chęć bycia, zostania psychoanalitykiem, a czym innym pragnienie psychanalityka, czyli to, co następnie umożliwia bycie w gabinecie w funkcji analityka i prowadzenie psychoanalizującego się do końca jego doświadczenia psychoanalizy, tj. do wydobycia jego podmiotowej „różnicy absolutnej”. Ponadto Lacan postawił tezę, że każda psychoanaliza jest dydaktyczna, ponieważ każda – jeśli jest psychoanalizą – daje podmiotowi, który ją przechodzi taką wiedzę odnośnie jego nieświadomego, którą nie dysponował on zanim ją zaczął. Niemniej jednak trzeba też za Lacanem zastrzec, że nie każdy, kto zaczyna swoją psychoanalizę zostaje w jej efekcie psychoanalitykiem, choćby dlatego, że nie każdy ma takie życzenie. A także, że własna psychoanaliza jest warunkiem koniecznym, ale niewystarczającym do przejścia do funkcji psychoanalityka. Od debaty o tym, kim jest psychoanalityk już tylko krok do debaty o tym czym jest Szkoła Psychoanalizy, składająca się z psychoanalityków, po co ona jest i jak może działać.

Mamy nadzieję, że to spotkanie pozwoli wszystkim zainteresowanym lepiej się zorientować w tematyce i zachęci do wspólnego studiowania tekstów założycielskich Lacana, wraz z członkami FPPL i nauczycielami Szkoły Psychoanalizy EPFCL. Bo najbliższe takie spotkanie odbędzie się już w weekend 17-18 lutego z udziałem Luisa Izcovicha, a kolejne w weekend 19-20 maja z udziałem Colette Soler. Ponadto, nasze spotkanie 3 lutego br. jest także elementem przygotowań do organizowanych w Barcelonie obchodów XX rocznicy powstania naszej sieci współpracy. W dniach 13-16.09.18 odbędzie się tam bowiem X międzynarodowe spotkanie forów pola lacanowskiego zatytułowane „Nadejścia realnego a psychoanalityk” oraz VI międzynarodowe spotkanie Szkoły Psychoanalizy EPFCL „Szkoła i dyskursy”.

Miejsce spotkania: Lingua Nova, ul. Wspólna 41, II p.

Prosimy o punktualne przybycie.

Wstęp wolny!